De laatste loodjes

Aan boord krijgen we iedere dag het programma voor de volgende dag, van etenstijden (want die veranderen nog wel eens i.v.m. te maken excursies bijvoorbeeld) tot en met bezienswaardigheden, presentaties van die dag en excursies van die dag.

Ook wordt regelmatig door de reisleider de microfoon ter hand genomen om ons op dingen te wijzen, zij het vanwege het panorama, of inchecken van excursies of andere belangrijke weet dingetjes. En in de morgen wordt je natuurlijk een goede morgen gewenst in het Noors, Engels en Duits.

En het aantal en de diversiteit van mensen verandert per dag, want overal in iedere plaats gaan er mensen af en komen er mensen bij.

Vanmorgen kwam er weer een hele bus met volk aan boord. Dus bij de lunch moest je weer goed rondkijken om een plekje te vinden om te eten.

Zo snel kan het dus veranderen, in de morgen heb je bijna niemand aan het ontbijt en dan voor de lunch moet je vechten voor je stoel, hahaha, valt wel mee hoor.

Maar in de morgen en avond heb je free seating en in de avond is ons tafelnr. Nr 18.

Kijken wie er vanavond bij ons aanschuift?

Nog even moet ik vertellen over de eerste dagen dat er zoveel mensen zeeziek werden. Een van de oorzaken was volgens de Oostenrijkers dat ze een raampje hadden. Met die hoge zeeen zagen ze iedere keer dat ze onder water kwamen en dat was blijkbaar niet zo’n fijn gezicht. Dit was de reden van hun dat ze echt dood en doodziek zijn geweest.

Ik kan me er wel iets bij voorstellen.

Ik heb de afgelopen weken dus ook 4 x het diner overgeslagen en 3 x het ontbijt en lag lekker stabiel in mijn hut op mijn bed te lezen of te puzzelen. Oorzaak deining. Dat gaat echt niet samen bij mij en zoals ik gezien heb bij vele anderen.

Het moet nog overwogen worden of ik zometeen ga eten met deze deining op open water weer, of dat ik straks nog iets ga halen bij de cafetaria als het wat rustiger is geworden?

De slechtste weken van het jaar aan boord van dit schip blijken de week voor en de week na de kerst te zijn. Voor de kerst waren er maar 60 personen aan boord, met de kerst 160 en de week na de kerst zelfs maar 24.

Ieder jaar zit de kerstboot dus vol, vaak met singles. Oude dametjes die de kinderen niet tot last willen zijn met de kerst, of helemaal geen familie meer hebben. Van de barkeeper hoorden we dat het veelal de zelfde mensen zijn die deze week boeken, dus een beetje familie al geworden zijn.

De beste tijden zijn vanaf half april tot en met augustus of zelfs tot half september. Men blijkt dus meer geinteresseerd te zijn in de middernachtzon dan het Noorderlicht.

Ze weten niet wat ze missen!!

Al zouden er helemaal geen mensen aan boord zijn, varen ze toch uit. Ze zijn afhankelijk van de regering, die subsidieert deze schepen. Ze zijn iedere dag dus 365 dagen per jaar onderweg. De crew werkt meestal 22 dagen op en 22 dagen af. Ze maken wel 10 uren per dag vol.

Als ze zo als op onze route het voordeed, dat we door storm een haven niet kunnen aandoen, krijgen ze daarvoor een boete.

En toen de Finnmarken met pech kwam te zitten vertelde de kapitein ons dat per dag niet varen het 250.000 euro kost. Dus nu het schip zekers voor 4 dagen in dock moest liggen, zouden ze al een miljoen kwijt zijn, brrr Maar wat waren ze blij dat ze Bergen gehaald hadden!

Op deze boot zijn we erachter gekomen dat de passagiers veel liever op deze boot zitten dan op die grote boten, want dit zijn de oorspronkelijke postboten. Natuurlijk wel op den duur wat luxer gemaakt, maar het heeft een familiaire sfeer terwijl je op die grote boten een nummertje bent. Ook onder het personeel blijkt dat wat uit te maken, want ook die vinden het fijner op de kleinere boten te werken.

Het blijkt dat op die grote boten ook rangorde onder het personeel belangrijk is. Je zit natuurlijk niet als machinist aan de kapiteins tafel.

Dat gebeurt hier dus wel, al het personeel mag aan de zelfde tafel zitten, geen onderscheid. Ze vormen ook een veel hechter team als op die grotere boten.

Ach zo hoor je nog eens wat, wel leuk hoor.

Vanmorgen hadden we een presentatie over het hoe en wat er gaat gebeuren in Bergen, allemaal heel duidelijk uitgelegd.

Mijn ticket heb ik online ingeschecked en bij de reisleider laten uitprinten. Alma haar ticket had haar naam er niet goed op staan, maar… zeiden ze, dat kwam wel goed op het vliegveld. Nou ja, dat wilde ze natuurlijk niet, je weet hoe opstandig die douane kan doen als je naam niet goed op het ticket staat. Dus ze is al een paar keer naar de receptie gegaan om te checken of ze nu wel de goede naam erop gezet hebben. We wachten af.

We gaan door prachtig natuurschoon heen, alhoewel de sneeuwbedekking wel veel minder wordt. Het zonnetje schijnt dus ik zal nog een paar mooie foto’s schieten en ergens in een salon gaan zitten waar nog wat ruimte is om van het uitzicht te genieten onder het genot van een glas rode wijn.

Rond de tijd dat we gingen aanleggen in Kristiansund mochten we in de stuurhut komen kijken. Wat een geweldig uitzicht heb je daar en wat een instrumenten en computergestuurde dingen allemaal. We kregen gelukkig uitleg, want het originele stuurwiel is niet meer te vinden daar in de stuurhut. Alles is geautomatiseerd.

Voor dat je de stuurhut in komt is het net als in het vliegtuig bij de piloten dat je een code in moet toetsen voor je naar binnen kunt. Alles uit veiligheidsoverwegingen.

We konden daar natuurlijk ook mooie plaatjes schieten en bij de tijd dat we weer naar ons dek gingen ging de zon onder, weer tijd om wat foto’s te schieten.

Kristiansund heeft 17000 inwoners en is een stad die op zee drijft, verspreid over 3 eilanden.

De Nederlanders kwamen hier in de 17e eeuw hout kopen. Toen de houthandel stopte in 1742 kwam de haring ervoor in de plaats.

De Nederlander Jappe Ippes kwam hier op het idee om de kabeljauw te drogen op de platte rotsen rond de stad. Zo werd Kristiansund in Noorwegen bekent als de “klipvissstad”,  de stad van de gedroogde kabeljauw.

Ik denk dat ik het diner maar oversla, dus de 5e keer deze weken en straks nog iets kleins haal en anders maar niet, morgenochtend is er weer een goed ontbijt.

Ik zet de wekker ervoor, omdat ik weet dat een bepaalde tijd de boot stil in een haven ligt, en voor mij dus de tijd is om rustig te kunnen ontbijten.

Nu komt de boot pas om 21.00 uur aan in Molde en vertrekt een half uur later weer. En morgenvroeg om 7.45 uur ligt hij in de haven van Floro.

En aangezien ik de eerste zitting, dus nu om half 7 heb en voor 8 uur er weer uit moet, is er geen gelegenheid om rustig te gaan zitten. Maar ik vind het allemaal oke,…..nog een nachtje wiebelen en dan morgen weer gewoon kunnen slapen…..heerlijk!!

Eerst vaart hij nog over Torvik, Maloy  voor dat ie in Floro arriveert.

We wachten af en zien wel hoe het ons vannacht vergaat?

Dus het wordt puzzelavond vanavond.